Dingyao พอร์ซเลนสีขาว

ชื่อเสียงของเครื่องเคลือบดินเผาสีขาว Dingyao เริ่มขึ้นในสมัยราชวงศ์ซ่งเหนือ และการเผาเครื่องเคลือบดินเผาสีขาว Dingyao เริ่มขึ้นในสมัยราชวงศ์ถัง ที่ตั้งของเตาเผา Dingyao ตั้งอยู่ใน Quyangjian Magnetic Village, Hebei เครื่องเคลือบดินเผาสีขาว Dingyao ของราชวงศ์ถังมีลักษณะคล้ายคลึงกับเครื่องเคลือบดินเผาสีขาว Xingyao และรูปร่างประกอบด้วยชาม จาน ถาด หม้อใส่น้ำ อ่าง เตาสามขา และของเล่น เมื่อเทียบกับงานในสมัยห้าราชวงศ์ ขอบของภาชนะมีริมฝีปากหนา ไหล่เต็ม ก้นแบน และก้นแข็งคล้ายเค้กกลม และบางชิ้นมีก้นหยก เครื่องลายครามสีขาวส่วนใหญ่ของ Dingyao ของราชวงศ์ถังนั้นคล้ายกับเครื่องเคลือบสีขาวของ Xingyao ในเวลานั้น ส่วนกระดูกของทารกในครรภ์จะบางลง สีของทารกในครรภ์จะเป็นสีขาว และมีกระดูกของทารกในครรภ์อีกประเภทหนึ่งที่หนากว่า ส่วนที่ค่อนข้างหนา แต่การเผาจะดีกว่า

ในยุคหินใหม่ เครื่องปั้นดินเผาสีขาวในวัฒนธรรม Dawenkou ซากปรักหักพัง Erligang และ Yin ของราชวงศ์ซางได้แสดงให้เห็นถึงการแสวงหาเครื่องถ้วยสีขาวโดยช่างฝีมือในเวลานั้น

เมื่อการผลิตศิลาดลอุณหภูมิสูงยังคงดำเนินต่อไปในลุ่มแม่น้ำแยงซี (โดยเฉพาะ Yuedi, Zhejiang) ในศตวรรษที่ 3 ทางตอนเหนือซึ่งมีแหล่งกำเนิดสีขาวก็พยายามเผาเครื่องลายครามที่มีพื้นผิวเคลือบ
ในช่วงปลายศตวรรษที่ 6 Northern Qi (550-577) ผลิตเครื่องเคลือบสีขาว แต่จากมุมมองของร้านขายยาเคลือบ เครื่องใช้เคลือบสีขาวเหล่านั้นสามารถเรียกได้เฉพาะเครื่องปั้นดินเผาเคลือบอุณหภูมิต่ำหรือเครื่องเคลือบตะกั่วอุณหภูมิต่ำที่ทำจากดินเหนียวกึ่งเคลือบอุณหภูมิสูง ไม่ใช่เครื่องเคลือบดินเผาสีขาวเผาอุณหภูมิสูงเพียงครั้งเดียว อย่างไรก็ตาม ความพยายามโดยเจตนาของช่างปั้นหม้อแห่งราชวงศ์เหนือในการไล่ตามรูปลักษณ์ของเซรามิกสีขาวนั้นค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว
Sui (581-618) และ Tang (618-907) เป็นช่วงเวลาแห่งการพัฒนาอย่างครอบคลุมของอุตสาหกรรมเครื่องเคลือบทางตอนเหนือ และเตาเผา Xing ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านการผลิตเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวชั้นดี เป็นตัวแทนของอุตสาหกรรมเตาเผาทางตอนเหนือ ยืนเคียงข้างกับเตาเผา Yue ทางตอนใต้ ก่อตัวเป็นลวดลายเครื่องเคลือบดินเผาของ Qingbei Bai ทางตอนใต้ เตาเผาหลายแห่งทั่วภาคเหนือของราชวงศ์ถังได้รับอิทธิพลจากเตาเผาซิง ดังนั้นเตาเผาเหล่านี้จึงมีรูปร่าง การเคลือบ การตกแต่ง และกระบวนการเผาที่คล้ายกันมาก และเตาเผาติงก็ไม่มีข้อยกเว้น ในช่วงปลายราชวงศ์ถัง มีเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวทางตอนเหนืออยู่ 2 ชนิด ได้แก่ เครื่องเคลือบเคลือบยางรถสีขาว และเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวแต่งหน้าด้วยดินแต่งหน้า และเตาเผาเป็นตัวแทนของเครื่องเคลือบดินเผาเคลือบยางรถสีขาว ในช่วงปลายราชวงศ์ถัง Dingzhou รักษาสถานการณ์ทางการเมืองที่ค่อนข้างคงที่ และดิน Lingshan เป็นดินขาวพอร์ซเลนชั้นเยี่ยม และบริเวณใกล้เคียงยังอุดมไปด้วยแร่เฟลด์สปาร์ ควอตซ์ โดโลไมต์ และวัตถุดิบเคลือบอื่น ๆ พื้นที่การผลิตที่สำคัญที่สุดทางตอนเหนือของหมู่บ้าน Jianci หมู่บ้าน Jianciling บ่อถ่านหินโบราณ ดังนั้นด้วยสภาพทางภูมิศาสตร์ตามธรรมชาติของกระเบื้องเคลือบที่เหนือกว่าของ Dingyao จึงสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว และการขุดค้นทางโบราณคดีได้ค้นพบตัวอย่างเครื่องเคลือบดินเผาสุสานที่สวยงามในช่วงปลายราชวงศ์ถังจำนวนมาก สามารถแสดงให้เห็นถึงวุฒิภาวะของ D เทคโนโลยี ingyao และการปรับปรุงกำลังการผลิตเพื่อให้เครื่องลายครามสีขาว Dingyao ค่อยๆแซงหน้าสถานะของ Xingyao
ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 10 ในช่วงต้นราชวงศ์ซ่งเหนือ พื้นผิวของเครื่องลายครามขาวของ Dingyao มีลายเส้นตกแต่ง แต่ส่วนใหญ่เป็นลวดลายเชิงเส้นที่แกะสลักอย่างประณีตด้วยมีดตรง ผนังด้านนอกมักแกะสลักกลีบบัวซ้อนกันหลายชั้นซึ่งใช้ปั้นนูนเพื่อแสดงว่าใช้กลีบบัวแต่ละกลีบเป็นสันกลาง หยิบมา ไม่เคลือบที่ปลาย ขอบปากเต็มไปด้วยเคลือบ แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่จะขูดเคลือบเป็นวงกลมบนปากก่อนเผาเตาเผา หรือเอาขอบบางๆ รอบปากออกหลังจากเผา เครื่องลายครามสีขาวในยุคนี้ทำเลียนแบบเตาเผาเหยาโจวและเตาเผาเยว่
ในช่วงราชวงศ์ซ่งเหนือตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 20 ถึง 50 ของศตวรรษที่ 11 เทคโนโลยีการผลิตเครื่องลายคราม Dingyao ได้พลิกโฉมครั้งใหญ่ มีดตรงดั้งเดิมที่แกะสลักอย่างประณีตลายเส้นถูกเปลี่ยนเป็นลายเส้นยาวของมีดเฉียง กลีบบัวนูนนูนลดลง ลวดลายพิมพ์ของแม่พิมพ์ด้านในก็เสร็จเรียบร้อย เทคนิคการเอาชนะยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่จนกระทั่งช่วงทศวรรษที่ 50 ของศตวรรษที่ 11 รูปแบบเตาเผาแล้วเสร็จในสมัยนี้
ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 11 ถึงต้นศตวรรษที่ 12 ซึ่งเป็นยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของราชวงศ์ซ่งเหนือ สุสาน Shi เช่น สุสานตระกูล Han Qi และสุสานตระกูล Lü Dalin ได้ขุดพบผลงานและชิ้นส่วนของเตาเผา Ding คุณภาพสูงจำนวนมาก ส่วนใหญ่เป็นเครื่องลายครามที่สะอาดและชื้น ปากใหญ่ เท้าเล็ก mangkou และลักษณะอื่น ๆ ซึ่งบ่งชี้ว่าเทคนิคการเผานั้นแพร่หลาย
จากทศวรรษที่ 20 ถึง 50 ของศตวรรษที่ 12 ในเวลานี้ เตาเผาเป็นของราชวงศ์จิน (1115-1234) และอุตสาหกรรมเตาเผาก็เจริญรุ่งเรือง คุณภาพและปริมาณถึงจุดสูงสุด จำนวนเครื่องลายครามสีขาวที่ขุดพบทางตอนเหนือของราชวงศ์จินนั้นมีมากมาย "ประวัติศาสตร์ทองคำ" ประกอบด้วย: "Zhending Fu ผลิตเครื่องลายคราม â
ในยุคหินใหม่ เครื่องปั้นดินเผาสีขาวในวัฒนธรรม Dawenkou ซากปรักหักพัง Erligang และ Yin ของราชวงศ์ซางได้แสดงให้เห็นถึงการแสวงหาเครื่องถ้วยสีขาวโดยช่างฝีมือในเวลานั้น
เมื่อการผลิตศิลาดลอุณหภูมิสูงยังคงดำเนินต่อไปในลุ่มแม่น้ำแยงซี (โดยเฉพาะ Yuedi, Zhejiang) ในศตวรรษที่ 3 ทางตอนเหนือซึ่งมีแหล่งกำเนิดสีขาวก็พยายามเผาเครื่องลายครามที่มีพื้นผิวเคลือบ
ในช่วงปลายศตวรรษที่ 6 Northern Qi (550-577) ผลิตเครื่องเคลือบสีขาว แต่จากมุมมองของร้านขายยาเคลือบ เครื่องใช้เคลือบสีขาวเหล่านั้นสามารถเรียกได้เฉพาะเครื่องปั้นดินเผาเคลือบอุณหภูมิต่ำหรือเครื่องเคลือบตะกั่วอุณหภูมิต่ำที่ทำจากดินเหนียวกึ่งเคลือบอุณหภูมิสูง ไม่ใช่เครื่องเคลือบดินเผาสีขาวเผาอุณหภูมิสูงเพียงครั้งเดียว อย่างไรก็ตาม ความพยายามโดยเจตนาของช่างปั้นหม้อแห่งราชวงศ์เหนือในการไล่ตามรูปลักษณ์ของเซรามิกสีขาวนั้นค่อนข้างชัดเจนอยู่แล้ว
Sui (581-618) และ Tang (618-907) เป็นช่วงเวลาแห่งการพัฒนาอย่างครอบคลุมของอุตสาหกรรมเครื่องเคลือบทางตอนเหนือ และเตาเผา Xing ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านการผลิตเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวชั้นดี เป็นตัวแทนของอุตสาหกรรมเตาเผาทางตอนเหนือ ยืนเคียงข้างกับเตาเผา Yue ทางตอนใต้ ก่อตัวเป็นลวดลายเครื่องเคลือบดินเผาของ Qingbei Bai ทางตอนใต้ เตาเผาหลายแห่งทั่วภาคเหนือของราชวงศ์ถังได้รับอิทธิพลจากเตาเผาซิง ดังนั้นเตาเผาเหล่านี้จึงมีรูปร่าง การเคลือบ การตกแต่ง และกระบวนการเผาที่คล้ายกันมาก และเตาเผาติงก็ไม่มีข้อยกเว้น ในช่วงปลายราชวงศ์ถัง มีเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวทางตอนเหนืออยู่ 2 ชนิด ได้แก่ เครื่องเคลือบเคลือบยางรถสีขาว และเครื่องเคลือบดินเผาสีขาวแต่งหน้าด้วยดินแต่งหน้า และเตาเผาเป็นตัวแทนของเครื่องเคลือบดินเผาเคลือบยางรถสีขาว ในช่วงปลายราชวงศ์ถัง Dingzhou รักษาสถานการณ์ทางการเมืองที่ค่อนข้างคงที่ และดิน Lingshan เป็นดินขาวพอร์ซเลนชั้นเยี่ยม และบริเวณใกล้เคียงยังอุดมไปด้วยแร่เฟลด์สปาร์ ควอตซ์ โดโลไมต์ และวัตถุดิบเคลือบอื่น ๆ พื้นที่การผลิตที่สำคัญที่สุดทางตอนเหนือของหมู่บ้าน Jianci หมู่บ้าน Jianciling บ่อถ่านหินโบราณ ดังนั้นด้วยสภาพทางภูมิศาสตร์ตามธรรมชาติของกระเบื้องเคลือบที่เหนือกว่าของ Dingyao จึงสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว และการขุดค้นทางโบราณคดีได้ค้นพบตัวอย่างเครื่องเคลือบดินเผาสุสานที่สวยงามในช่วงปลายราชวงศ์ถังจำนวนมาก สามารถแสดงให้เห็นถึงวุฒิภาวะของ D เทคโนโลยี ingyao และการปรับปรุงกำลังการผลิตเพื่อให้เครื่องลายครามสีขาว Dingyao ค่อยๆแซงหน้าสถานะของ Xingyao
ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 10 ในช่วงต้นราชวงศ์ซ่งเหนือ พื้นผิวของเครื่องลายครามขาวของ Dingyao มีลายเส้นตกแต่ง แต่ส่วนใหญ่เป็นลวดลายเชิงเส้นที่แกะสลักอย่างประณีตด้วยมีดตรง ผนังด้านนอกมักแกะสลักกลีบบัวซ้อนกันหลายชั้นซึ่งใช้ปั้นนูนเพื่อแสดงว่าใช้กลีบบัวแต่ละกลีบเป็นสันกลาง หยิบมา ไม่เคลือบที่ปลาย ขอบปากเต็มไปด้วยเคลือบ แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่จะขูดเคลือบเป็นวงกลมบนปากก่อนเผาเตาเผา หรือเอาขอบบางๆ รอบปากออกหลังจากเผา เครื่องลายครามสีขาวในยุคนี้ทำเลียนแบบเตาเผาเหยาโจวและเตาเผาเยว่
ในช่วงราชวงศ์ซ่งเหนือตั้งแต่ช่วงทศวรรษที่ 20 ถึง 50 ของศตวรรษที่ 11 เทคโนโลยีการผลิตเครื่องลายคราม Dingyao ได้พลิกโฉมครั้งใหญ่ มีดตรงดั้งเดิมที่แกะสลักอย่างประณีตลายเส้นถูกเปลี่ยนเป็นลายเส้นยาวของมีดเฉียง กลีบบัวนูนนูนลดลง ลวดลายพิมพ์ของแม่พิมพ์ด้านในก็เสร็จเรียบร้อย เทคนิคการเอาชนะยังไม่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่จนกระทั่งช่วงทศวรรษที่ 50 ของศตวรรษที่ 11 รูปแบบเตาเผาแล้วเสร็จในสมัยนี้
ตั้งแต่ปลายศตวรรษที่ 11 ถึงต้นศตวรรษที่ 12 ซึ่งเป็นยุคที่รุ่งเรืองที่สุดของราชวงศ์ซ่งเหนือ สุสาน Shi เช่น สุสานตระกูล Han Qi และสุสานตระกูล Lü Dalin ได้ขุดพบผลงานและชิ้นส่วนของเตาเผา Ding คุณภาพสูงจำนวนมาก ส่วนใหญ่เป็นเครื่องลายครามที่สะอาดและชื้น ปากใหญ่ เท้าเล็ก mangkou และลักษณะอื่น ๆ ซึ่งบ่งชี้ว่าเทคนิคการเผานั้นแพร่หลาย
จากทศวรรษที่ 20 ถึง 50 ของศตวรรษที่ 12 ในเวลานี้ เตาเผาเป็นของราชวงศ์จิน (1115-1234) และอุตสาหกรรมเตาเผาก็เจริญรุ่งเรือง คุณภาพและปริมาณถึงจุดสูงสุด จำนวนเครื่องลายครามสีขาวที่ขุดพบทางตอนเหนือของราชวงศ์จินนั้นมีมากมาย "ประวัติศาสตร์ทองคำ" ประกอบด้วย: "Zhending Fu ผลิตเครื่องลายคราม â